حدیث روز
امام رضا عليه السلام:
اولين عملى كه از انسان مورد محاسبه و بررسى قرار مى گیرد نماز است، چنانچه صحیح و مقبول واقع شود، بقیه اعمال و عبادات نیز قبول مى گردد وگرنه مردود خواهد شد.
مستدرک الوسائل ج۳ ،ص۲۵
امام رضا عليه السلام:
اولين عملى كه از انسان مورد محاسبه و بررسى قرار مى گیرد نماز است، چنانچه صحیح و مقبول واقع شود، بقیه اعمال و عبادات نیز قبول مى گردد وگرنه مردود خواهد شد.
مستدرک الوسائل ج۳ ،ص۲۵
امام_حسين علیه السلام:
شيعه ما كسى است كه دلش از هرگونه خيانت و نيرنگ و مكرى پاك است.
بحارالانوار، ج۶۵، ص۱۵۶
چرا دعای ما مستجاب نمی شود؟
امام صادق (عليه السّلام) :
در بنى اسرائيل مردى بود كه سه سال پيوسته دعا می كرد تا خداوند پسرى به او روزى كند ، ولی هنگامی كه ديد خدای متعال دعای او را مستجاب نمی کند ، گفت : پروردگارا ! آيا من از شما دورم که سخنم را نمی شنوى ، يا به من نزديكى ولی پاسخم را نمی دهى ؟ ! كسى به خوابش آمد و به او گفت : تو سه سال خدا را با زبانی بدگو ، قلبی سركش و ناپاک ، و با نيتى نادرست خوانده ای ؛ پس بايد فحش و بدگویی را ترک ، قلبت را از گناهان خالی ، و نيتت را درست کنی ، تا دعایت مستجاب شود «… إِنَّكَ تَدْعُو اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ مُنْذُ ثَلَاثِ سِنِينَ : بِلِسَانٍ بَذِيءٍ ، وَ قَلْبٍ عَاتٍ غَيْرِ تَقِيٍّ ، وَ نِيَّةٍ غَيْرِ صَادِقَةٍ … » .
امام صادق ( علیه السلام ) فرمود :
آن مرد به این دستور عمل كرد ، سپس دعا كرد و خداوند نیز پسری را روزی او قرار داد .
الكافي ، ج ۲ ، ص ۳۲۴
پیامبر اکرم (ص) فرمودند :
هرکس دوست دارد تا سوار بر کشتی نجات شده و به ریسمان محکم تمسک جوید و به ریسمان متین خداوند چنگ زند ، پس باید ولایت علی علیه السلام را پذیرفته و به هادیان از اولادش اقتدا کند.
شواهد التنزیل ج۱ ص۱۳۰
ابن عباس نقل می کند که ما نزد پیامبر “صلی الله علیه و آله” بودیم که مردی اعرابی وارد شد و به ایشان عرض کرد : ای رسول خدا! از شما شنیدم که می فرمایی : 《وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّه》ریسمان خدا که باید به آن چنگ زنیم چیست؟ پیامبر اکرم (ص) در این هنگام دستش را بر دست علی “علیه السلام” زد و فرمودند : به این مرد تمسک جویید که او ریسمان محکم خداست.
ینابیع الموده ص۱۱۹ باب۳۹
امام عسكرى عليه السلام:
چه زشت است در مؤمن خواسته اى باشد كه او را به خوارى كشاند.
ما أقبَحَ بالمُؤمِنِ أن تكونَ لَهُ رَغبَةٌ تُذِلُّهُ.
ميزان الحكمه، ج6، ص490.