شرح مناجات_شعبانیه
آیا بر فرصت های از دست رفته باید افسوس خورد؟
بله باید افسوس خورد.
برخی از فرصت ها آن قدر مهم و حیاتی هستند که به هیچ وجه قابل جبران نیستند،
مانند فرصت گرانبهای «عمر» و فرصت بی بدیل «جوانی».
وقتی انسان از خواب غفلت بیدار شد و چشم گشود اما قدرت جوانی را در خود و همراه خود ندید ناخودآگاه آه عمیقی از دل بر می آورد که تا مغز استخوانش می سوزد.
هنگامی که در سنین آخر عمر بیدار می شود و احساس می کند سالها و ماه های آخر عمرش را می گذراند اولین عکس العمل او افسوس است.
تأسف خوردن، برخلاف نظر بعضی ها، ناپسند نیست بلکه به نظراینجانب خود نشانه بیداری است، آنچه که در آیات و احادیث از آن نهی شده یأس و نومیدی است نه اظهار تأسف و افسوس.
متأسفانه کسانی هستند که تا لحظه مرگ افسوسی بر گذشته نمی خورند زیرا هنوز بیدار نشده اند.
پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
« الناس نیام اذا ماتوا انتبهوا»
آری عده ای را فقط مرگ بیدار میکند.
یکی از درسهای مهم مدرسه مناجات شعبانیه افسوس خوردن است.
در این دعا ضمن آنکه دردمندانه بر دو فرصت از دست رفته خود یعنی «عمر و جوانی» به شدت تأسف می خوریم ریشه های این فرصت سوزی را هم دریافته و بازگو می کنیم.
این ریشه چیزی جز غفلت از خدا نبوده است.
به تعبیر دیگر، خودفراموشی ناشی از فراموش کردن خدا است.
مدرسه علمیه حضرت زینب کبری” سلام الله علیها ” ارومیه
