امام زمان خود را فراموش نکنیم
با آه و ناله باید گفت او…”
? «أمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ وَ یَجْعَلُکُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ قَلیلًا ما تَذَکَّرُونَ»*۱
امام باقر فرمود: «و او (مهدی) همان مضطری است که خداوند می‌فرماید: “امن یجیب المضطر…” (این آیه) درباره او و برای او نازل شده است.*۲
گفتنش هم برای یک عاشق سخت است، اما حقیقت این است که محبوبمان در اضطرار است.
اضطرار از ظلم هایی که گرسنگی و مرگ تدریجی کودکان یمن و بی خانمانی مسلمانان میانمار و جنایت های داعش … قسمت آشکار آن است.
ما ناراحت می‌شویم چون معتقدیم «بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند…»
اما جنسِ غم او فرق دارد؛ چون رابطه اش با ما پدر و فرزندی است. درد آنجاست که او می‌تواند همه این ظلم ها را ریشه کن کند، اگر…
می‌گویند وقتی اضطرار حضرت به اوج می‌رسد، در کنار کعبه سر به سجده می‌گذارد و مدام آیه «امن یجیب» را تا اذان صبح می‌خواند. این حال ادامه می‌یابد تا جبرئیل امین به خدمت حضرت می‌رسد و می‌گوید: «ای حجت خدا، از این حالت ملائکه‌ی الهی به گریه افتادند. برخیز که خداوند دعایت را مستجاب و فرج را امضاء نمود.»*۳
۱. سوره نمل، آیه ۶۲
۲. الغیبه، ص۱۸۲ ،باب ۱۰، ح ۳۰
۳.به نقل از کتاب شریف نوائب الدهور،علامه میر جهانی و بحار الانوار،ج۵۱،ص48
