آیت الله میرزا جواد تهرانی :
دوای کلیه دردها ، التجاء (پناه بردن) به امام زمان علیه السلام است .
معجزه محبت اهل بیت (ع) ، ص ۱۴۸
اَیْنَ مُؤَلِّفُ شَمْلِ الصَّلاٰحِ وَ الرِّضٰا…
کجاست آنکه پریشانی‌های خلق را اصلاح
و دل‌ها را خشنود می‌سازد؟
أيْنَ المُعَدُّ لِقَطعِ دابِرِ الظَّلَمَةِ…
کجاست آن ريشه کن کننده ستمکاران…
کی شود دل ما با شوق نگاهت ببری؟
غم دل را ز وجود رخ ماهت ببری؟
ظلم و جورست که جهان را به تباهی فِکَند
رنگ ظلم را ز سر شوکت و جاهت ببری؟
شاه خوبان جهانی و جهان در ید توست
نظری کی تو کنی همره شاهت ببری؟
سوی وادی تو گشتم که نظر بنمائی
کی چو خادم به بر رتبه و جاهت ببری؟
سالها وقف تو کردم همه ی روز و شبم
چه شود با اثر و شوق نگاهت ببری ؟
نادم اندر پی تو راه نمودست بس طی
کی که لطفی بکنی تا ته راهت ببری؟
قال الله عزوجل:
الشَّهرُ شَهري و العَبدُ عَبدي و الرَّحمَةُ رَحمَتي فَمَن دَعاني في هذَا الشَّهرِ أجَبتُهُ و مَن سَألَني أعطَيتُهُ.
ماه (رجب)، ماه من، بنده، بنده من، و رحمت، رحمت من است
هر كه در اين ماه مرا بخواند اجابتش كنم
و هر كه حاجت آورَد، عطايش كنم
بحارالانوار جلد ۹۳ صفحه ۳۷۷
خوشا به حال آنکس که فرج امام غائبش را
بر حاجت خودش ترجیح میدهد…
